een ode aan mijn ex

Wat een prachtige Ode aan de ex schreef David van Reybrouck in De Correspondent. Samen met zijn voormalige vriendin sprak Van Reybrouck ‘na drie maanden stilte’ af in een Brussels café. Hij kijkt naar haar als ze een drankje gaat bestellen aan de bar: ‘Ik moet mijn best doen om haar schoonheid niet te zien. Het lukt me niet. Dan maar kwelling.’ Het ontroert me hoe liefdevol hij schrijft over zijn ex. Na drie maanden!

‘Misschien zijn oud-geliefden wel de meeste duurzame relaties in een mensenleven,’ schrijft Van Reybrouck. ‘Maar waarom moet dat zo vaak ondraaglijk zijn? Zo verbitterd blijven? Verdriet dat zich vermomt als hardheid. Verlies dat zich uitdrukt in nijd. Doodzonde.’ O, wat ben ik het met Reybrouck eens. Wat zou het mooi zijn als je na het verbreken van je relatie in alle redelijkheid naar elkaar kon kijken. Als het lukte om de terugblik op de mooie momenten te laten prevaleren boven de pijnlijke herinneringen aan de ruzies en de breuk. Wat zou je bewonderd worden door vrienden en familie. Wat zou je trots zijn op jezelf. Redelijk en mild zijn: dat moet toch kunnen?

Zeker, het kan. In 2013 werden ex 1 en ik geïnterviewd voor de serie Exgenoten van NRC Lux. Het werd een mooi artikel waarin onze beide verhalen over de scheiding en onze huidige vriendschap staan opgetekend. ‘Fijn dat jullie willen meewerken. Het is niet makkelijk om interviewkandidaten te vinden,’ zei journaliste Brigit Kooijman me voorafgaand aan ons gesprek. En dat kan ik me zó goed voorstellen. Want eigenlijk is het een wonder als je in staat bent om zo liefdevol over elkaar te spreken na een relatiebreuk. Dat kan bepaald niet altijd. Althans, niet meteen (het interview voor NRC vond plaats elf jaar na het verbreken van mijn huwelijk). In de begintijd staan pijn en verdriet de mildheid nog akelig in de weg. Als je op dat moment de pen pakt voor een lofzang, wordt het enkel een opsomming van bitterheden.

Ga ik het doen? Ik sluit niets uit. Het lijkt me wel mooi zelfs, zo’n Nahuwelijk-achtig verhaal. Louterend. Een soort bloemlezing. Misschien schrijf ik ‘m op een dag, mijn Ode aan de ex. Maar misschien lukt het nooit. En dat is helemaal niet erg.

4 gedachten over “een ode aan mijn ex

  1. Ik overpeins even mee. Nee, ik zou t in al mijn mildheid niet kunnen. Hoe goed t ook gaat. En waarom niet….? Ik peins even verder. Vandaag.

    1. Ja, het is een lastige hè Annet? Op Facebook opperen mensen dat het zou kunnen als de pijn voorbij is. Ik weet het ook nog niet. Het klinkt zo politiek correct, zo bewonderenswaardig als het je lukt. Maar ik denk dat het nóg mooier is als je van jezelf kunt accepteren dat je het nu niet, en misschien wel nooit, kunt.

      1. Ode als in loftrompet voelt als dolksteek in mijn eigen rug. Had ik in de relatie niet meer moeten toeteren? Het voelt nu als te laat. Wat win ik er mee? De zwaartekracht blijft trekken aan lijf en leden. En emoties als deze. Grijze rimpels in mijn gedachten. Ik schrijf, liever nog aan mezelf.

        1. Aan mezelf schrijven vind ik op dit moment ook belangrijker dan een epistel schrijven aan / over mijn ex. Maar gevoelsmatig zou het mogelijk moeten zijn: in dankbaarheid terugblikken op de mooie kanten van de voorbije relatie, waarbij ik mezelf én hem op waarde schat. Hoeft voor mij geen dolksteek in mijn eigen rug te zijn.
          We spreken elkaar snel, x

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *