Categorie archieven: katten

nieuwe huisgenoten

katten, werk & huishouden
Kat achter het raam kijkt naar roze flamingo-gieter op de vensterbank

Een leven zonder kat: ik kan me er niks bij voorstellen. Toen Otto op mijn 27e ons huis binnen trippelde was ik meteen verkocht – ondanks zijn gebruiksaanwijzing. Maar merkwaardige trekjes heeft ėlke kat, leerde ik al snel. Sinds Otto heb ik altijd wel een of twee poezendieren om me heen gehad. Katloos ben ik uitsluitend in de maanden nadat een dier gestorven is. Zoals afgelopen zomer.

Als een wervelwind kwam Pommetje in mijn leven, drie jaar geleden. In het asiel vielen dochter en ik als een blok voor haar. Het was even wennen, zo’n ondernemend dier in huis. Want de jaren voor haar komst hadden we Koosje, een bejaarde roodharige dame met twee hobby’s: eten en slapen. Lekker rustig.

Wiebelende kerstboom

Pommetje daarentegen was een doerak. Vazen sneuvelden, de kerstboom wiebelde, boeken vielen van hun plankjes. Haar favoriete uitkijkpunt in huis was de vensterbank in de keuken. Zodra ze vanaf die plek een vogel spotte, haastte ze zich door het kattenluik naar buiten. Menig keer sleurde ze een muis, kikker of vogel mee naar binnen, om het arme diertje nog eens flink op te jagen alvorens het te verorberen. Ze struinde dagelijks door de buurt, was een bekende verschijning. In de studentenhuizen bij mij op de galerij liep ze graag binnen om zich te laten fêteren. Lees verder onder de foto

Begraven

Op een vrijdag voor de zomervakantie zat ze ’s ochtends niet zoals gebruikelijk mauwend naast haar lege voerbakje. Raar. De dag daarop was ze nog steeds niet thuis. We maakten ons zorgen: verdwalen was niets voor haar. Ik schakelde Amivedi in en hing posters in de wijk: ‘wie heeft Pommetje gezien?’ Maandagavond ging de telefoon: een vrouw uit de buurt had in het struikgewas een dode kat zien liggen. In de gutsende regen gingen we naar buiten. En wat we vreesden, was waar. Daar lag Pommetje. Haar levenloze lijfje was helemaal gaaf: zo te zien was het geen aanrijding. Maar wat dan wel? Plotseling hart- of nierfalen? Een vergiftiging? We zullen het nooit te weten komen. Verdrietig hebben we het diertje begraven. Pommetje was veel te kort onder ons. Ze is vier jaar geworden.

Van poes naar katers

En toen was het stil in huis. Maandenlang leefde ik zonder gemiauw en trippelende voetjes op de galerij. Geen spinnende poes op schoot of onder mijn bureau. SAAI.

Tot eind oktober. Want toen haalde ik twee nieuwe huisgenoten uit het asiel in Zeist. Zwart-witte katertjes van nog geen halfjaar oud. Ze zijn speels, nieuwsgierig en dol op elkaar. Dat ik nu niet één maar twee kattenbakken te verschonen heb, neem ik voor lief. Er is weer leven in de brouwerij. Welkom in Lunetten, Karel en Sammy!

Twee zwart-witte katten op schoot
Twee zwart-witte katten op de bank, de een slaat een armpje om de ander heen

lange mauwen

in memoriam, katten, liefde
Negen foto's van Koosje, een roodharige kat. We zien Koosje op de bank, op de trap, kijkend naar een blikje voer, Koosje samen met een roze flamingo-gieter, Koosje in de keuken kijkend naar het aanrecht waarbij een man met een mes staat. En Koosje met een filter waardoor het lijkt alsof ze een brilletje op heeft.

Koosje is gisteren van ons heengegaan. Ze is achttien jaar geworden. Het is zó stil in huis. Geen trippelende voetjes die met me mee de galerij aflopen als ik vertrek. Geen gestommel op de trap als ik thuiskom. Geen doordringend gemiauw rond etenstijd. Geen gesnor op het dekentje onder mijn bureau tijdens het werken. Koosje komt nooit meer terug.

Hoe Koosje bij ons kwam

Veertien jaar geleden haalden we Koos uit het asiel. Zij en Kitty waren onafscheidelijk , lazen we op de site. We kregen de dames alleen als duo mee. Geen probleem, gezellig juist. Helaas kregen beide dieren na korte tijd een infectieziekte. Kitty overleed. En ook Koosjes leven hing aan een zijden draad. Maar Koos krabbelde op. Ze was ineens de enige kat in huis, in ons toen nog zeskoppige gezin. We snelden opnieuw naar het asiel en zorgden voor gezelschap: Máxima. De dieren gedoogden elkaar, maar Koos bleef altijd de baas in huis. Ze nam het lekkerste plekje in op de bank. En zette ik het eten klaar, dan wachtte Max lijdzaam af tot ook zij door Koosje tot de voerbak werd toegelaten. Máxima is al een tijd niet meer in ons midden, Koos was de afgelopen anderhalf jaar enig dier. 

Miauw

Koosje was een extraverte kat. Ze mauwde veel en luid. ‘Lange mauwen’ noemde mijn ex haar kenmerkende gekakel. Je kon hele gesprekken met haar voeren:

– Koosje?

– Mauw.

– Koos.

– Miauw.

– Koosje toch!

– Miaaaaaaaauw.

– Wat zeg je Koosje?

– Maaaaaaaaaaaaaaaauw! 

Snapchat-filters

Toen de kinderen ouder werden, was Koos regelmatig het mikpunt van spot. Bijvoorbeeld als ze de huiskamer uit wilde en zich ostentatief mauwend naast de dichte deur posteerde, smartelijk omhoogkijkend naar de deurklink. De deur werd dan pesterig op zo’n klein kiertje opengedaan, dat Koos er nog steeds niet doorheen kon. Ze werd dan steeds verontwaardigder. Hilarisch was het als ze tijdens het eten bij ons aanschoof. Ook zij zat dan op een stoel. Haar kopje stak net boven de tafel uit. 

Altijd werden de nieuwste Snapchat-filters op haar uitgeprobeerd. We hebben foto’s van Koos met bril of puntmuts, met een kubistisch kopje of griezelig grote ogen. Ze figureert in vele filmpjes. Ook ik maakte tientallen foto’s per week van het dier. Ze was nou eenmaal altijd in de buurt. Tijdens het koken zat ze op de keukenstoel en volgde met priemende ogen mijn verrichtingen aan het aanrecht. Tijdens het Netflixen zat ze tussen ons in op de bank. Hing ik de was op, dan kwam ze naar boven. In coronatijd liet ze zich regelmatig horen tijdens videocalls, vooral na 16.00 uur (= bijna etenstijd). ‘Ah, daar hebben we Koos’, riepen mijn klanten dan. Ook tijdens telefoongesprekken praatte ze mee. Vooral als ik op de bank zat te bellen, kon ik mijn gesprekspartner soms met moeite volgen vanwege een achter mijn hoofd heen en weer drentelende, luid orerende Koos. Alleen tijdens het stofzuigen maakte ze zich uit de voeten. En op Oudjaarsdag was ze ook uit beeld: dan was Koos steevast achter de wc-pot te vinden.

Vermist

Koosje is één keer kwijtgeraakt, een paar maanden na mijn verhuizing. De kinders en ik printten A4’tjes met de tekst ‘KOOSJE VERMIST’ en hingen die op in de buurt. Ook op de site van Amivedi verscheen haar portret. Twee dagen na Koosjes vermissing ging ik ’s nachts met een nieuwe date mee naar huis. Hij en ik bevonden ons net in de slaapkamer, toen ik mijn telefoon hoorde in mijn handtas onderaan de trap. Continu bleef de ringtoon overgaan. Ik liep naar beneden en kreeg een wijkgenoot aan de telefoon. Zij meende Koosje gezien te hebben. Tot ongenoegen van de ‘het is maar een kat’ brommende meneer kleedde ik me aan. Ik fietste als een speer naar huis. Koos bleek zich twee straten verderop onder een auto verschanst te hebben. Wat was ik blij! Van de date heb ik nooit meer iets vernomen. Al snel vond ik een date mét kat. Dat zijn de beste.

Vaarwel Koos

Koos, ooit een kat met overgewicht, vermagerde snel de laatste tijd. Een paar weken geleden bleek ze een tumor bij haar kaakje te hebben. Op haar gezegende leeftijd was opereren zinloos. Zoon en ik reden gisteren voor de laatste keer met haar naar de dierenarts. Daar is ze vredig ingeslapen. Lieve Koos, we missen je nu al.