wonen als ‘beleving’

Tot een jaar geleden beschouwde ik wonen als iets vanzelfsprekends. Iets wat hoort bij het leven. Net als eten en drinken, slapen en ademen. Iets wat bestaat, maar er tegelijkertijd niet is. Juist omdát het zo vanzelfsprekend lijkt.

Wonen lijkt iets normaals, net als slapen. Totdat er iets gebeurt waardoor dat schijnbaar doodnormale iets bijzonders wordt. Denk aan ouders van een pasgeboren baby, die jarenlang probleemloos rond 23.00 u naar bed gaan om vervolgens acht uur aan één stuk van de wereld te zijn. Het nieuwe mensenkind maakt korte metten met dit gezegende slaappatroon. Want het mormeltje huilt iedere drie uur zijn longetjes uit zijn lijf. Dag en nacht. Die heel gewone slaap wordt een kostbaar goed. Iets waar je een moord voor zou doen. Slapen krijgt een bijzondere status. Het wordt een luxe.

Een veilige plek

Zo is het ook met wonen. Wonen is een staat van zijn – je denkt er niet teveel over na. Het hoort tot de basis van het bestaan. Je huis is de plek waar je je beschut voelt. Waar je eet, slaapt en liefhebt. Je maakt je niet druk over dat dak en die vier muren. Totdat blijkt dat wonen in je eigen stad onbetaalbaar wordt. Dat de prijzen voor koopwoningen, zonder dat je het in de gaten had, zo extreem zijn geworden dat wonen een luxeartikel wordt. Of, om in marketingtermen te spreken: een ‘beleving’, waar je grif voor moet betalen.

Utrecht is trendy

Niet voor niets duikt de term #wooncrisis de laatste maanden overal op. We zitten er middenin. Vastgoed is big business. Beleggers kopen voormalige sociale huurwoningen op en verkopen of verhuren ze voor torenhoge bedragen. Mensen met een gemiddeld inkomen blijven zitten waar ze zitten. Willen ze weg, bijvoorbeeld door een relatiebreuk of omdat ze kleiner of groter willen wonen, dan is het in Amsterdam en Utrecht schier onmogelijk om iets te vinden. Utrecht, twintig jaar geleden nog betiteld als ‘suffe provinciestad’, is hot & trendy. En daar hangt een prijskaartje aan.

Vliegende tuinman

Ik ben één van die mensen met een middeninkomen. Ik ben tevreden met mijn huurwoning in Utrecht, maar ik droom van een ander huis als over een paar jaar mijn kinderen de deur uit zijn. Bijvoorbeeld in het Verticale Bos, Wonderwoods, dat in 2022 zijn deuren opent in hartje Utrecht. Een flatgebouw met veel groen aan de buitengevel, onderhouden door een vliegende tuinman. Een duurzaam gebouw waarin mensen niet alleen samen wonen, maar ook samen koffie drinken, sporten en een werkplek kunnen vinden. Hoewel ik een rasoptimist ben, houd ik er ernstig rekening mee dat Wonderwoods onbetaalbaar voor me is. En dus maak ik daarnaast nieuwe dromen. Over samenleven in een wooncoöperatie bijvoorbeeld.

Woonkansen

Want een wooncrisis biedt ook kansen. En daarover ben ik met allerlei mensen in gesprek. Ik ben immers niet de enige die te maken heeft met een woningmarkt die in de Randstad compleet op slot zit. Ik spreek veel stadsbewoners die het anders willen. Tijd voor een ander geluid. Van wooncrisis naar woonkans!

Foto appartementencomplex: Joel Filipe – Unsplash

2 reacties op “wonen als ‘beleving’

  1. Goed initiatief. Omdat dit een vorm van wonen is waarbij een flink aantal zaken al gemeenschappelijk zijn (alleen al de opstart) zou ik op de sociale aspecten (1x per week gezamenlijk eten etc) niet te veel nadruk leggen. Dat hangt toch wel af van de mensen die er wonen. Een bbq in de zomer voor iedereen geeft dan minder sociale druk dan iedere week gaan eten nog afgezien van het dagritme van de bewoners. Verder is er natuurlijk een pak werk te doen, om dit op te zetten. Ik zou eerst eens kijken of er al dit soort wooncoöperaties bestaan. Daar zou ik dan contact mee opnemen om te horen hoe je zoiets kunt opzetten en waar je op moet letten en waar eventuele valkuilen zitten en vooral om heel veel tijd te besparen wat betreft juridische zaken. Mocht er nieuws zijn, zie ik het wel in de email verschijnen. Gr Richard.

  2. Dank voor je reactie Richard. Je hebt gelijk met die sociale aspecten, mij lijkt het heel gezellig om eens in de week samen te eten, maar dat hangt natuurlijk geheel van je medebewoners af.
    Dat het veel werk is om zo’n coöperatie op te zetten, daar ben ik me van bewust. We zijn al anderhalf jaar bezig. Ik heb me al goed verdiept in het concept, contacten met andere wooncoöperaties en partijen die kunnen helpen zijn al gelegd. Vooral het vinden van een pand is geen pretje, we hadden het vorige week al over de krankzinnige prijzen in Utrecht. Onze woonco is http://www.casacalor.nl. We hopen snel stappen te kunnen zetten.

    Wie weet tot ziens, bijvoorbeeld bij het Woonprotest in Amsterdam!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *