Het is zo’n dag waarop je uren tekort komt. Mijn to-do-lijst is eindeloos: interviews uitwerken, die training voorbereiden, tientallen afspraken maken voor dat nieuwe magazine, dringend boodschappen doen want íeder schap en élke la in de koelkast is leeg. Maar tegelijkertijd word ik sharp om 9.00 uur op de koffiemeetup verwacht om de spreker aan te kondigen, blijkt de zon uitbundig te schijnen en kom ik op de ondernemersbijeenkomst allerlei mensen tegen die ik al tijden niet gesproken heb. Dus tja, toch nog één koffietje op dat aanlokkelijke terras in hartje stad. En dan een paar uur achter de laptop, héél hard werken om die deadlines te halen en vervolgens weer op de fiets naar de andere kant van Utrecht voor een interview.
Het is zo’n dag waarop je om 18.00 uur berustend denkt: ik kan nu proberen nóg harder te hollen, maar een dag heeft slechts 24 uur. En dus red ik het niet. Wat maakt het ook uit? Weet je wat, ik ga op een bankje zitten om van de zon te genieten. Nee, ik check geen mails. En ik luister niet mijn voicemail af. Mijn phone blijft in mijn tas. Ik geniet van het moment. Het is goed zoals het is.
En dat je dan op je dooie gemakje naar de stad fietst voor een eetafspraak, op de Mariaplaats je fiets aan een lantaarnpaal bindt en bij het oversteken van de straat ineens getroffen wordt door drie manshoge, metersbrede zeildoeken, badend in het zonlicht, met daarop in drie woorden die ene belofte. De ultieme troost. Deadlines, de boekhouding, in m’n upje het huishouden draaiende houden – het valt niet altijd mee, maar ik weet het zeker: ALLES KOMT GOED!
Op de zeildoeken las ik dat deze tekst , en andere teksten op andere locaties in de stad, een initiatief zijn van Voor de Aardigheid
‘Verschoon jij de kattenbakken even?’ ‘Ach, kun jij dat overhemd voor me strijken?’ ‘Wat hebben we nodig bij de Jumbo?’ Die korte gesprekjes. De vaste taakverdeling. Het is een sleur. Maar je mist het als je ineens geen partner meer hebt. Dat maatje met wie je je dagelijkse besognes deelt. Die je als je thuiskomt uit je werk vraagt ‘Hoe was je dag?’ Die je schouders masseert omdat je weer veel te lang krampachtig achter de laptop tegen een deadline aan hebt zitten werken. Die de rotklussen van je overneemt. Die in oktober al de zomervakantie naar Zuid-Frankrijk boekt. Het cliché is waar: je weet pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Geen partner hebben voelt soms verdomde eenzaam.
ner, Mannen Komen van Mars, Vrouwen Komen van Venus, Samen Gesteld: ik laat ze allemaal door m’n handen glijden tijdens het inpakken van de verhuisdozen. Mooie boeken, maar ze mochten niet baten. Ik kan beter Scheiden voor Beginners er weer bijpakken, het praktische handboek dat ik in 2002 bij m’n echtscheiding aanschafte. Al bladerend denk ik echter: what’s new? Ongezien zet ik de titels in mijn nieuwe huis op de bovenste plank van de kast. Lezen, wat helpt het, denk ik stuurs.