Maandelijks archief: oktober 2015

I will survive

solo,

Ruim twintig jaar van m’n leven heb ik samengewoond. Nu woon ik alweer maanden zonder partner. En dat heeft grote voordelen. Zelf je huis en je leven inrichten, geen gezeur aan je hoofd in de trant van ‘wat ben je stil, waar denk je aan?’. Maar soms heb ik het even hélemaal gehad. Op die momenten, ik geef het eerlijk toe, vind ik het geluk van anderen onuitstaanbaar. Ik heb dan best met mezelf te doen. Hoe trek je jezelf vervolgens weer uit de put? Vijf survivaltips.

 

  1. Maak een Spotifylijst met stoere liedjes aan. Liedjes die je laten voelen: het gaat je lukken. Op mijn lijst staat natuurlijk I will survive van Gloria Gaynor. En Ramses Shaffy’s We zullen doorgaan.
  2. Verwijt jezelf niets. Gebeurd is gebeurd, je doet er niets meer aan. Kijk vooruit, niet achterom.Loesje
  3. Dans. Lach. Ga naar de sauna of de kapper. Desnoods naar de nagelsalon. Met andere woorden: verwen jezelf.
  4. Drink wijn met vrienden. Drink geen wijn in je eentje. Dat leidt tot niets.
  5. Kies eens voor de huiskamer in plaats van de kroeg. Trek je onesie aan, nestel je met een pot thee op de bank en lees. De krant, een roman of een dichtbundel. En dat mag bést iets vrolijkers zijn dan, pak ‘m beet, Geduldig Lijden van Lévi Weemoedt. Ook non-fictie is een aanrader. Zo stap je in een andere wereld of kom je op nieuwe ideeën.

Kortom: schud de sores van je af, kom in actie, maak plannen voor de toekomst. Alles komt goed. Alleen niet meteen vandaag.

loslaten

solo, vriendschap, ,

‘Als je alles loslaatlos - Ingmar Heytze, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen.’ Ware woorden van trendwatcher Adjiedj Bakas in een interview in Trouw, eerder dit jaar. Loslaten is kiezen voor bevrijding. Is stoppen met twijfelen. De angst voorbij.Maar hoe doe je dat, loslaten? Het lijkt zo simpel. Je hebt een besluit genomen, je weet precies waarom je dat hebt gedaan – en dooorrrr! Helaas is dat doorgaan makkelijker gezegd dan gedaan. Vasthouden aan het vertrouwde is comfortabel. Het geeft een gevoel van veiligheid. Zelfs nadat de knoop is doorgehakt, kan je zo nu en dan een gevoel van twijfel bekruipen: heb ik het wel goed gedaan?

Wat mij helpt bij het loslaten, is in beweging komen. Het gedicht ‘Los’ van Ingmar Heytze, dat bij Orloff aan de Kade hangt, trof me dan ook vanaf het eerste moment dat ik het las. ‘Dans en je weet dat je bestaat. Niets meer vast en alles los.’ Dansen, fietsen, hardlopen. Met je hoofd in de wind, met de blik vooruit, gericht op de toekomst: het helpt. Wat ook helpt: de Facebookmeldingen ‘Op deze dag’ stopzetten. Gék werd ik ervan, de sentimentele berichten die me vertelden dat ik ‘vandaag drie jaar geleden’ een huis had gekocht samen met m’n ex. Of die de vakantiekiekjes van verleden jaar lieten zien om zout in de wond te strooien. Stop! Ik hoef dit niet te zien, Facebook!

Vrienden helpen ook. Afgelopen week lukte het me even niet om te dansen. Dan is het fijn dat ik m’n hoofd tegen een virtuele schouder kan leggen tijdens een lange treinreis en via What’s App een knuffel én een paar linkjes naar strijdliederen ontvang. Geen sentimentele deuntjes, maar voorwaarts, mars! De rest van de reis zat ik met een grote glimlach op mijn gezicht.

Tenslotte helpt het me om markeringen aan te brengen. Om momenten te creëren. Zo heb ik vorige week, op de dag dat ex en ik één jaar uit elkaar waren, een ring gekocht. Ringen, die kréég ik altijd. Van een man. Nu kocht ik een prachtige ring voor mezelf. In een nieuwe kleur. En met een nieuwe vorm. De ring herinnert me aan een turbulent maar mooi jaar. Een jaar waarin ik sterker werd. Los van het verleden ben ik nog niet. Dat heeft iets meer tijd nodig. Maar er is volop beweging. Ik dans de sterren en de maan. Ik dans tot ik de weg weer weet.

mariadag

filosofie & religie & spiritualiteit, moederschap

Een sterke, bijzondere maar toch doodgewone vrouw. Een vriendin. En een vrouw die mij verbindt met het hogere. Dat is de betekenis van Maria voor mij. Ik was dan ook blij dat Idelette Otten, met wie ik het boek Vasten schreef, me dit voorjaar attendeerde op een themadag over Maria. Gisteren ging ik erheen. In de Oude Lutherse Kerk in Amsterdam werd de jaarlijkse ontmoetingsdag van het Oecumenisch Forum voor Katholiciteitgehouden met als thema: Maria in oecumenisch perspectief.

‘Maria komen we overal tegen,’ zegt dagvoorzitter Idelette. ‘De één vereert haar, de ander veronachtzaamt haar. De één bidt met haar, de ander tot haar. Vandaag verdiepen we ons in de betekenis van Maria voor ons allemaal. Want de tijd dat alleen rooms-katholieken iets met Maria hadden is allang voorbij.’ Hendro Munsterman, theoloog en docent aan de Université Catholique de Lyon, houdt vervolgens een lezing over Maria in oecumenisch perspectief. Hij schetst de geschiedenis van de kijk op Maria door de protestanten en rooms- en orthodox katholieken. Hendro vertelt over de dogma’s over Maria: ze was voor, tijdens en na de geboorte van Jezus nog maagd. Ze is de moeder van God. En ze is zelf ‘onbevlekt ontvangen’, dat wil zeggen dat ze niet met deerfzonde is belast. Hendro pleit voor een een oecumenische viering van het feest van de annunciatie op 25 maart, 9 maanden voor de geboortedag van Jezus.  De annunciatie is de verkondiging aan Maria dat ze door de Heilige Geest zwanger gemaakt wordt.

‘Maar wat kunnen we leren van Maria als persoon?’ vraagt iemand uit de zaal als de lezing is mariakaakjeafgelopen. ‘Want veel mensen die een kaarsje branden bij Maria hebben niet zoveel met de theologische subdiscipline.’ ‘Over Maria praten wordt als snel een technisch verhaal,’ geeft Hendro Munsterman toe. En dat klopt: voor mij als niet-theoloog en kerkelijk zij-instromer is de lezing niet altijd even goed te volgen. Ik ben ook zo’n kaarsjesbrander. Maar de boodschap die ik uit de lezing haal, bevestigt mijn beeld van Maria als sterke vrouw. Een alledaagse moeder die de mensen verbindt met God. Dit beeld wordt versterkt tijdens de diapresentatie van kunsthistoricus Désirée Krikhaar. Interessant om te zien dat Maria in de orthodoxe kerk als vorstin wordt afgebeeld, gehuld in purperen kledij. Ze wordt daar ook consequent Moeder Gods genoemd. De westerse kunst geeft Maria weer als gewone vrouw. Ze leest of is huisvrouw.

In de koffiepauze (uiteraard met Mariakaakje) ontmoet ik Mariafan Marjan van Hal, die een prachtige rok draagt. Opvallend tussen de vele grijze pakken ? Marjan maakte de rok samen met haar dochter met behulp van een tapijtje dat Marjan in Rome kocht. We vomariaroklgen samen de zangworkshop Zingen met Maria met medewerking van het Vocaal Theologen Ensemble. Prachtige liederen als Magnificat, Er is een roos ontloken (de roos staat symbool voor Maria) en de hymne De engel Gabriël komt aangesneld. Dirigente Hanna Rijken vertelt dat de Engelse versie van dit lied niet altijd letterlijk vertaald is. ‘Then gentle Mary meekly bowed her head’ werd bijvoorbeeld ‘Verwonderd kijkt Maria, heft haar hoofd.’ Met de vrouwen in het koor knikken we instemmend: terecht dat Maria niet als verlegen tutje wordt neergezet.

In de stralende zon pak ik na de Mariadag de tram naar het station. Het was een leerzame dag, maar vooral een dag vol vrouwelijke energie. Zodra ik thuis ben, start ik mijn Spotify-lijst met Marialiedjes.

Lees ook mijn eerdere blog over Maria

chaos

werk & huishouden,

In huis …

Een huis is om in te leven. En dat mag je zien, vind ik. Ik krijg buikpijn van woningen waar het kraakhelder schoon en akelig netjes opgeruimd is. Dat geeft me het gevoel dat ik me in een toonzaal op het Meubelplein bevind. Ik word er nerveus van; ben doodsbang dat ik mijn koffiekopje omstoot. Of dat ik met mijn hak een put sla in het blinkend gewreven parket. In mijn huis kun je zien dat er geleefd wordt. Het is geen rommel, maar er liggen wel stapels kranten. Er staan foto’s in de vensterbank. Er liggen boeken. En er dwarrelen plukken kattenhaar. Van dochter mag het wel iets opgeruimder, en daar doe ik mijn best voor. Maar ik voel me er fijn bij. Het draait om de mensen, niet om de spullen.

… in mijn werk …

Mijn werk lijkt chaotisch omdat geen dag hetzelfde is. Soms geef ik een training en ben ik de hele dag van huis. Soms heb ik een interview en zit ik een uur later achter de laptop om er een artikel van te maken. En dan weer schrijf ik een offerte, heb ik redactie-overleg of een afspraak met een klant. Dit is echter een prettige chaos. Ik houd nauwgezet mijn agenda bij omdat ik anders door de bomen het bos niet meer zie. Mijn iPhone-agenda en to-do-list leiden me door de dagen.

Ik geef toe dat de stapel naast mijn laptop nogal slordig is. Aantekeningen, visitekaartjes en vaktijdschriften liggen door elkaar. Maar postbakjes zijn niet aan mij besteed. Natuurlijk weet ik dat het netter kan. Professional Organizers zouden me best iets kunnen bijbrengen. Collega en vriendin Martine Vecht zette zelfs een school voor deze beroepsgroep op, de School voor Organizing. Maar ik durf Martine gerust thuis te ontvangen. In mijn chaos valt goed te leven.

… in mijn hoofd

Orde in de chaos geeft rust in je hoofd, zeggen coaches en andere verstandige mensen. En dat is waar. Althans, tot op zekere hoogte. Want soms is chaos nodig. Het inspireert. Van de hak op de tak springend kom je op nieuwe gedachten en ideeën. Ideeën die ik niet had gekregen als ik keurig mijn lijstjes had afgewerkt. Een mooi voorbeeld van een inspirerende chaos vind ik het prikbord op mijn wc. Het bord hangt vol kaartjes van festivals, ansichtkaarten en krantenknipsels. Het ziet er slordig uit, maar de herinneringen die de stukjes papier bij me oproepen maken me blij. Chaos is emotie. Niet altijd fijn, maar een leven zónder kan ik me niet voorstellen.

Vanochtend las ik de blog van Ruud Ketelaar over chaos. Ruuds verhaal maakt onderdeel uit van een blogrol via Kommaarop, een initiatief van Tessa Wiegerinck en Agnes Swart.  De vragen van deze keer waren:  ben jij bang voor chaos of zoek je ‘t juist op? En: hoeveel chaos kan jij als zelfstandig ondernemer hebben? Voor mij de aanleiding tot het schrijven van deze blog.