Tag archieven: Tinder

zelf doen (2): dating

Het solobestaan heeft vele pluspunten. Vooral het alleen wonen bevalt me uitstekend. Dat wil echter niet zeggen dat ik geen behoefte heb aan een leuke man aan m’n zij. Maar ja, hoe vind je hem, die leuke man? Ik benijd de mensen die koeltjes zeggen ‘Een spontane ontmoeting, of anders niet’. Ik vraag me zelfs af of het geen grootspraak is: ze zijn vást stiekem aan het Tinderen. En wat is er mis mee om het lot enigszins te sturen? Als je de veertig gepasseerd bent is het niet vanzelfsprekend dat die leuke meneer of mevrouw met wie je aan de praat raakt, óók op zoek is naar een liefje. Sterker nog, ik ontmoet regelmatig mannen die in de eerste vijf minuten van een gesprek dreigend de woorden ‘mijn vrouw’ laten vallen. Met andere woorden: ‘kom niet te dichtbij.’ Kroeg of dansvloer zijn zeker goede visvijvers. Een prima plan om de smachtende medemens daar een handje te helpen. Zo zag ik in café Kalff dit mooie bierviltje dat je heimelijk in iemands tas of jaszak kunt laten glijden.

Een jaar geleden riep ik nog stoer ‘dating is niet aan mij besteed’. Maar stiekem keek ik wel eens in de krant. Want heus, contactadvertenties bestaan nog. De keus is bedroevend; wekelijks melden zich hooguit twee 75-plussers onder de rubriek ‘man zoekt vrouw’. Op dezelfde pagina adverteren de relatiebemiddelingsbureaus. Als ik kies voor hun diensten komt er een dame bij me thuis die ‘op discrete wijze mijn wensen in kaart brengt’ en dan persoonlijk voor me op zoek gaat ‘naar een geschikte levenspartner’. Wat een service! Maar zou er nog een markt zijn voor dit soort bureaus? Zoeken solo’s niet liever zélf? Ik denk het wel. De datingapp is hot.
Maar welke app kies je dan? Ik heb er drie getest (zuiver uit journalistieke belangstelling, zoals jullie zullen begrijpen). Allereerst Tinder, de bekendste en meest gebruikte. De app wordt wel geringschattend een ‘vleeskeuring’ genoemd. En eigenlijk is het dat ook. Uiteráárd kijk je eerst naar de foto’s. Is de man niet aantrekkelijk, is de foto onscherp? Of staat hij patserig naast zijn veel te dure auto of met een enorme karper in zijn armen te poseren? Dan swipe je zo’n man opzij en zie je hem nooit meer terug. Iemands uiterlijk geeft direct een indruk. Je kunt het een vleeskeuring noemen. Maar laten we eerlijk zijn – ook op het terras of in de kroeg kijk je naar iemands gezicht, uitstraling en lichaam. Op Pepper idem dito: je kijkt eerst of je iemand er leuk uit vindt zien. Voordeel van Pepper is het ‘moodboard’ dat je maakt, een collage van foto’s uit je leven. Zo scan je snel iemands hobby’s en voorkeuren. Ook hier natuurlijk vele opschepperige plaatjes. Maar als je  er doorheen kunt prikken, leidt dat tot leuke gesprekken. Want zowel bij Tinder als bij Pepper is dat stap 2: is er een ‘match’, dan opent zich het chatvenster en kun je met elkaar in gesprek. Zo heb je al gauw in de gaten of iemand humor heeft, origineel uit de hoek kan komen en niet onmiddellijk over seks begint. En, heel belangrijk, geen tientallen stijl- en spellingfouten maakt. Een behoorlijke afknapper. Ook Happn heb ik geprobeerd. Nog meer dan Tinder is dit een locatiegebaseerde app: je ziet welke mannen op welk moment van de dag jouw pad hebben gekruist. Dankzij Happn weet ik precies welke single buschauffeurs door mijn wijk rijden. Happn staat garant voor snelle actie – liep iemand vijf minuten geleden langs jouw terras, dan kun je hem mákkelijk nog even op de schouder tikken.

Natuurlijk zijn al die apps bedoeld als opstapje naar Echt Contact. Ook over dat proces kan ik een aardig blogje schrijven. Wat is de beste kroeg voor een date, waar praat je over tijdens dat eerste afspraakje (en vooral: waar heb je het NIET over – een man die tijdens date 1 over zijn exen en de hoogte van de alimentatie begint, prijst zichzelf direct uit de markt), ga je wel of niet met hem mee naar huis? Misschien komen die verhalen ooit nog eens. Maar nu even niet. De datingapps staan op non-actief.

 

Over online dating maakte vpro’s tegenlicht de interessante documentaire Tinder Love.

Tinderen

‘Ga toch Tinderen,’ hoor ik van verschillende kanten. ‘Al voer je maar een paar gesprekjes. Het is een boost voor je ego.’ Hoewel mijn hoofd een half jaar na de relatiebreuk nog niet bepaald naar daten staat, trekt een mini-workshop Tinder van een vriendin me over de streep. Best grappig eigenlijk, foto’s van mannen bekijken met een kort tekstje erbij. Vind je ‘m leuk, dan vink je hem aan. Vind je het niks, dan gaat er een rood kruis doorheen. Was het In Real Live ook maar zo eenvoudig. Ik download de app op mijn telefoon. Maar wat ik ook probeer: ik kom Tinder niet in. Hoewel ik met Facebook ben ingelogd, meldt de app voortdurend dat dit niet zo is. Ik schijn Tinder niet te mogen gebruiken. Het is vast een teken van boven.

‘Kom dan bij The Inner Circle,’ zegt een andere vriendin. ‘Een club waar je singles uit de buurt leert kennen. Niet via internet, maar tijdens live ontmoetingen.’ Kijk, dat klinkt goed. Je kunt je niet zelf aanmelden: dat loopt via iemand die al is aangesloten bij de club. Exclusiviteit gegarandeerd. Mijn vriendin meldt me aan.
Ik ben benieuwd! Maar het is me niet gegund: mijn aanvraag wordt afgewezen. ‘The Inner Circle will not go into further detail about this decision,’ staat er resoluut in de mail. Zie je: het is een helder signaal. Daten, ik kan er beter niet aan beginnen.

Een derde poging: ik download Paiq. Ik hoor er enthousiaste verhalen over. ‘Geen vleeskeuring, je gaat eerst via de app het gesprek met elkaar aan. Dan pas krijg je de foto te zien.’ Nou, proberen maar. Paiq accepteert me probleemloos – dat is alvast een meevaller! Weldra zit ik te chatten met drie mannen tegelijk. Toe maar! En ja hoor, na een chat van een kwartier komt de foto van nummer 1 tevoorschijn. Een ware deceptie. De andere twee zien er gelukkig appetijtelijker uit. Met één van de heren komt het bijna tot een heuse afspraak. Bíjna. Want een paar dagen na onze digitale kennismaking, ik zit een stapel folders over pensioenreglementen te schrijven, zoemt mijn phone en krijg ik een bericht van hem. Op het  toegangsscherm van mijn telefoon – gelegen op de keukentafel, stel je voor dat dochter naast me had gezeten om haar wiskundehuiswerk te maken – staat te lezen: ‘Loop je wel eens zonder slipje over straat?’ PARDON? Is dit de man met wie ik twee dagen geleden zo’n sprankelend, interessant gesprekje had? Er zijn vast vrouwen die stuiptrekkingen krijgen van dit soort creatieve teksten. Maar ik ben hier veel te nuchter voor. Woest antwoord ik meneer dat ik aan het eind van de winter best eens zonder handschoenen de straat op ga. En ‘s zomers zelfs zonder jas. Maar zonder onderbroek – dank voor de suggestie, maar ik pas. Ik schrijf me meteen weer uit bij Paiq. De app verwijder ik van mijn telefoon.

Het is duidelijk: internetdating is aan mij niet besteed. Ik loop vást voor m’n 65e wel eens in het wild een aardige man tegen ‘t lijf.