ouderavond

Het is weer tijd voor de ouderavond. Ik fiets naar dochters school. Exgenoot doet zijn best om spijt te veinzen tijdens zijn telefonische afmelding, maar zijn stem klinkt toch vooral opgelucht. Licht triomfantelijk zelfs. En geef hem eens ongelijk.

Bij het betreden der school schenk ik mezelf een wegwerpbeker kookkoffie in en spoed me naar het aangegeven lokaal. Daar schud ik de mentor de hand en neem, nipt op tijd, plaats op de achterste rij. Een goede gewoonte uit mijn eigen middelbare schooltijd. De ruimte puilt uit van de goedwillende, betrokken vaders en moeders – van bijna ieder kind het compléte ouderpaar. Dan steekt de mentor van wal. Hij stelt zich voor, deelt boekjes met het jaarprogramma uit en vult de rest van de avond met het bespreken van genoemd document. Bladzij na bladzij. De mentor doet zijn best zijn praatje met snaakse grappen te verlevendigen (‘Direct na de herfstvakantie is de eerste PTA-week. Zit uw kind in de vakantie dus te luieren, dan is er iets niet in de haak.’).

Veel ouders trekken wit weg bij het aanhoren van het jaarprogram. ‘Heeft u tips & tricks om ons kind voor te bereiden op de PTA-week?’, klinkt het mat vanaf de voorste rij. Geroutineerd verwijst de mentor ons naar het externe huiswerkinstituut. Met daarbij als troost: ‘Heeft uw kind aan het eind van het jaar niet genoeg punten, dan kan het altijd nog naar de HAVO.’ Een siddering van schrik trekt door het broeierige klaslokaal.

Onvermijdelijk zijn de verhalen over individuele leerlingen: ‘Sophie vindt het zó zwaar; ze zit elke nacht tot twee uur aan haar huiswerk. Ik heb mijn baan opgezegd; mijn man blijft wakker om haar optimale ondersteuning te bieden. Heeft u advies?’ Gelukkig is de mentor zo verstandig deze moeilijke gevallen af te kappen, want inmiddels zit zelfs de braafste vader verveeld over zijn smartphone gebogen (ik geef het ruiterlijk toe, mijn appconversaties liepen gedurende de gehele ouderavond door).

Ach scholen, pak het toch eens anders aan! Wat te denken van een informatieboekjesborrel? Ouders kunnen elkaar dan met een glas en een bitterbal in de hand nuttige tips geven over de aanpak van hun procrastinerende puber. Eventueel kunnen ze zich tijdens de borrel met prangende vragen tot de mentor wenden. Of desnoods flirten ze wat met die leuke vader of moeder die ze tijdens het standaard ouderavondconcept alleen maar zwijgend in dat ongemakkelijke schoolbankje zagen zitten. Als ík de rector was, zou ik het wel weten.

Foto: Mche Lee voor Unsplash

7 reacties op “ouderavond

  1. Haha. wat een leuke blog en wat een geweldig idee! Een drankje is al genoeg.

    Ik weet nog van die gang(en) en altijd haast en meestal alleen (in het bezit van echtgenoot) richting die scholen. Mijn kids nu 28 en 26jr. zegt het helemaal niks meer dat ik daar altijd bij was. Het interesseerde hen helemaal niks, het heeft ook niks toegevoegd, want ze zochten het toch wel selluff uit ;-).
    Er was nog geen google of een volg je kind punten systeem, dus dacht ik het daar te halen. Eigenlijk deed ik het meer om aan mijn kids te laten zien dat ik een betrokken ouder was. Dat is het. Laten zien dat je je wilt inzetten voor je kind. Gelukkig geen blikken op het schoolplein, maar wel opmerkingen bij de rapport besprekingen. Een dikke foei als je er niet bij was.

    Nou ja, je hebt een luikje opgezet bij me.. pfft. jouw voorstel beveel ik van harte aan. Proost.

    1. Precies, dat is ook de enige reden dat ik ga: mijn betrokkenheid tonen. En natuurlijk wil ik ook wel even zien wie de mentor is en hoe het schoolgebouw aanvoelt waar mijn kind zich dagelijks bevindt. Het is eigenlijk best te doen hoor, zo’n ouderavond 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *